Corel FORUM

F-Głowy

Dlaczego tak sie dzieje? Mam bitmapę z trybem kompozycyjnym nałożoną nad jakiś kształt. Przeźroczystość zmniejszona. Wygląda ona tak jak po lewej stronie na obrazku niżej. Jednak po eksporcie do PDFa dostaję takie coś jak po prawej. Zupełnie bez trybu kompozycyjnego i bez zmniejszonej przeźroczystości. Dlaczego Corel mnie nie słucha?

Shame

Zdarzało mi się, że kiedy wykorzystuje się przezroczystość w innym trybie niż normalny i eksportuje się takie cuś, bez uprzedniego przekształcenia na bitmapę całości - czyli bitmapę ORAZ obiekt pod nią - to ta przezroczystość zostaje pominięta lub potraktowana jako normalna (kiedy i co się dzieje jest dość losowe, zależy od sytuacji). Rozwiązanie? Przed eksportem zaznacz bitmapę ORAZ obiekt i wtedy zrób Przekształć W Mapę Bitową BEZ Przezroczystego Tła - dostaniesz to, czego oczekujesz. Wtedy wyeksportuj. Podejrzewam, że myślisz o tym, że jak zresteryzujesz bitmapę wraz z wektorem to stracisz możliwość edycji, ale nie rozpaczaj, bo wystarczy, że po eksporcie zrobisz CTRL+Z ;-)

Tak ku pamięci - niezliczoną ilość razy na forum było wskazywane, żeby NIE UMIESZCZAĆ BITMAPY (z przezroczystością) NAD WEKTOREM (bez ich rasteryzacji) bo efekty są często nieprzewidywalne :-D

Cysorz

Format PDF to nic innego, tylko normalny PostScript z dodatkowym językiem opisu - a PostScript nigdy nie obsługiwał i nie obsługuje efektów natywnych Corela (i wszystkich innych programów)...

Artur Miernik

Na przykład corelowskie i adobowskie modele mieszania barw są różne. Tylko kilka pokrywa się:

Kolejno: Corel 16 i Photoshop 12

To jak niby mają się przenosić?

Poza tym, do jakiego rodzaju PDFa zapisujesz? Bo to też ma znaczenie.

Rozwiązanie @Shame'a jest dobre.

Bogumila M.

Corel nie takie potrafi wyczyniać harce. Jeśli narysujemy coś na chybcika na pulpicie, zaznaczymy i wyeksportujemy jako bitmapę, Corel przeprowadzi nas przez wszystkie możliwe ustawienia, każe podać nazwę pliku, po czym nie zapisze niczego bez żadnego komunikatu. Czy to nie urocze?

Shame

tegraf

Shame

OK, wybacz mistrzu, chodziło i o ZGODNOŚĆ z daną wersją - bo tak to się zwie w oknie eksportu.

Ale dobrze wiedzieć, że ktoś stoi na straży poprawności takich szczegółów.

Artur Miernik

Ogólnie, wersje PDFa przez pewien czas ukazywały się wraz z kolejnym wydaniem pełnego Acrobata i pozwalały na coraz więcej. W końcu adobiaści zaczęli traktować PDFa jak kontener, do którego można wszystko wrzucić: CMYKa, PANTONa, RGBa, fonta, przezroczystość, notatkę, przycisk, muzyczkę, film z wesela, kilo ziemniaków i zawartość torebki żony. Wreszcie stało się tak, że nowi graficy zaczęli się gubić, bo nie wiedzieli co odznaczyć w opcjach PDFów. Tak też drukarnie zaczęły otrzymywać tony niedrukowalnych plików.

Jako, że bez muzyczki i pomadki PDFy lepiej się drukują, powstała potrzeba okrojenia tego „bogactwa”, toteż stworzono ujednolicone zasady i zapisano je w stylach, czy tam profilach X1a, X-3, do których torebka żony już się nie mieści.

Shame

Jako znany ignorant powiem więcej - są nawet standardy X-4 i X-5 (ten ostatni pozwala na zewnętrzne linkowanie obrazów - przynajmniej tak pisali ;-)

).

W sławetnym poradniku na tym forum było opisywane, co i dlaczego należałoby używać, chociaż ostatnio miałem drukarnię, która CHCIAŁA żeby pliki były w zgodności do 6.0 lub nawet 4.0, bo te właśnie im lepiej pre-flight odczytywał :-D

Prawdę powiedziawszy, to mam głęboko w poważaniu, co jest trybem, co standardem, co robi w jaki sposób. Ważniejsza jest czystość pracy i właściwe jej złożenie. Jak praca dobra, to i wynik po eksporcie będzie OK. Pisząc dobra mam na myśli spłaszczone przezroczystości itp. a nie walory artystyczne ;-)

Jak tylko wynik jest spoko, czyli po eksporcie otworzę PDFa i widzę to co w Corelu, to mam gdzieś, wg których standardów przebiegł eksport :-)

A najbardziej rozłożyło mnie to:

Cytat:

PDF
PDF/A
PDF/X
PDF/E
PDF/UA
PDF/VT

oraz fakt, ze sa one podzielone jeszcze mniej więcej tak, jak ten z X, dla przykładu:

Cytat:

List of the PDF/X standards

PDF/X is formalized in ISO standards 15929 and 15930:
ISO 15929 (which was withdrawn in March 2008 and no longer is an official standard) specifies the guidelines and principles for the development of PDF/X standards.
ISO 15930 defines the specific implementations:
ISO 15930-1:2001: PDF/X-1a:2001, Blind exchange in CMYK + Spot Colors, based on PDF 1.3
ISO 15930-2: PDF/X-2, was never published.
ISO 15930-3:2002: PDF/X-3:2002, Allows CMYK, Spot, Calibrated (managed) RGB, CIELAB, with ICC Profile, based on PDF 1.3.
ISO 15930-4:2003: PDF/X-1a:2003, revision of PDF/X-1a:2001 based on PDF 1.4
ISO 15930-5: PDF/X-2, An extension of PDF/X-3 which allows for OPI-like (external linked) data to be included
ISO 15930-6:2003: PDF/X-3:2003, revision of PDF/X-3:2002 based on PDF 1.4
ISO 15930-7:2008: PDF/X-4, Colour-managed, CMYK, gray, RGB or spot colour data are supported, as are PDF transparency and optional content. A second conformance level named PDF/X-4p may be used when the ICC Profile in the output intent is externally supplied. It is using PDF 1.6. A second edition with minor corrections and improvements (which does not change file identifications) is ISO 15930-7:2010.
ISO 15930-8:2008 PDF/X-5, with a second edition with minor corrections and improvements (which does not change file identifications) as ISO 15930-8:2010. It is using PDF 1.6. A collection of three conformance levels:
PDF/X-5g: An extension of PDF/X-4 that enables the use of external graphical content. This can be described as OPI-like (Open Prepress Interface) workflows. Specifically this allows graphics to be referenced that are outside the PDF, which "can have value in reducing ... demands ... by allowing ... work with low resolution" [ISO-15930-8:2010].
PDF/X-5pg: An extension of PDF/X-4p that enables the use of external graphical content in conjunction with a reference to an external ICC Profile for the output intent.
PDF/X-5n: An extension of PDF/X-4p that allows the externally supplied ICC Profile for the output intent to use a color space other than Grayscale, RGB and CMYK.

Artur Miernik

Bo to są nie standardy tylko już rodziny standardów. X — drukarska, A — archiwizacyjna, E — inżynierska itd, itp. Tylko czekać, aż pojawi się specjalny towarzysz magister jewro-unijny, certyfikowany w doradztwie PeDeeFnym i obligatoryjny jak BHP-powiec.

Już teraz bywa, że dobrze wszystko pozaptaszasz i zapiszesz do właściwej wersji, ale i tak Ci powiedzą, że jest źle, bo plik nie ma nagłówka z sygnaturą standardu.

Proponuję standard PDF/Ą — standardowo ujednolicający w dół niestandardowe standardy,
standard PDF/Ąż — standardowo ujednolicający w górę niestandardowe standardy do standardów prognozowanych,
oraz standard PDF/Ą-1 — standardowo ujednolicający w dół niestandardowe projektowane standardy prognozowane.

tegraf

Shame

tegraf

Ok. Pogaworzę.

To nowe to bardziej po stronie drukarni (cyfrowej, offsetowej i wielkoformatowej) niż grafika. Sama technologia jest znana od kilku lat, ale zaczyna być głośno dopiero teraz.

Jak dzisiaj wygląda w drukarniach zarządzanie kolorem (o ile wygląda). Po postawieniu maszyny, drukuje się arkusz testowy w postaci tysięcy małych kwadracików w różnych kolorach i je mierzy. Następnie na RIPie wykonuje się tzw. kompensację przyrostu punktu. O co chodzi? W skrócie: jeżeli na bibułę padnie kropla atramentu o szerokości 2 mm, to plama będzie miała średnicę z 10 mm albo i więcej. Na papierze może nie jest to aż tak widowiskowe, ale jeżeli w pdfie coś ma wartość 50% cyan i na płycie też będzie 50% - to na wydruku będzie 60%, bo tzw. przyrost wynosi 20%. Dlatego na płycie ten punkt jaśniejszy, musi być naświetlony jako 40%, wtedy będzie dobrze. I tak dla każdego procentu (i więcej, tym lepiej) i dla każdej składowej oddzielnie. A jak już się to zakończy, to drukujemy ponownie ten arkusz testowy, ponownie dokonujemy pomiaru i ponownie wprowadzamy poprawki. Ostatecznie po dniu roboty, mamy drukarnię jako tako skonfigurowaną. Do czasu, aż nie zmienimy dostawcy papieru, farb, lub nie wymienimy istotnej części w maszynie. Wtedy całą zabawę zaczynamy od początku. Słabym punktem takiego sposobu jest to, że tak naprawdę nigdy nie widzimy obrazu uwzględniającego korektę przyrostu punktu. Tej kompensacji dokonuje RIP na jakiś swoich wewnętrznych plikach tymczasowych.

Do drukarni trafia praca (czyli pdf) zgodna z np. ISO Coated, czyli zgodna z aktualną normą. Ale w drukarni nic tej normy nie trzyma. Nie trzyma papier (widział ktoś papier zgodny z ISO? Pytanie do drukarzy), nie wiadomo, czy trzymają farby. A proof trzyma, bo jest cetryfikowany, I zaczyna się "dojeżdżanie" do proofa. Raz się uda, a raz nie. Właściciel drukarni odbierając rano mejle, jak stwierdzi, że nie ma nic z reklamacją, to ma dobry dzień.

Nowe działa inaczej. Nowe każe raz wykonać tzw. profil maszyny. Raz. Normalny profil ICC tylko dla konkretnej maszyny. Wykonuje się podobnie (podobny arkusz się drukuje) ale nic nie kompensuje. Krzywe kompensacyjne są proste.

W nowym dokonuje się konwersji pdfa dostarczonego do drukarni (z profilem np. ISO Coated) do nowego pdfa, z profilem konkretnej maszyny. Ale nie Acrobatem. Taka konwersja to katastrofa. 100% czarnego z pdfa wyjściowego zamieni się na jakąś dziką mieszankę cmyk, tak samo zabrudzi kolory składające się z dwóch i trzech składowych.

Przykład konwersji z profilu na papier kredowy na profil na papier gazetowy za pomocą "starej" metody. Cyfry pokazują wartość czarnego kwadracika przed i po. Rysunek pochodzi ze strony http://www.prontosystems.org/

W nowym trzeba użyć specjalnego oprogramowania i specjalnego profilu, będącego połączeniem dwóch - ISO i maszyny. Słowo klucz to device link. Taki device link to też plik z rozszerzeniem ICC, ale działa bardziej jak tabela zamiany. Każe ona np. dla elementów wejściowych w kolorze 100% K takimi pozostać na wyjściu. Tak samo kolorom składającym się z dwóch i trzech składowych. A kolorom składającym się z 4 składowych - zamienić na trzy. o ile to możliwe. Technicznie wygląda to tak, że po wgraniu pdfów do jednego folderu, po minucie w innym ma się pdfy po konwesji.

Przykład konwersji z profilu na papier kredowy na profil na papier gazetowy za pomocą nowej metody. Cyfry pokazują wartość czarnego kwadracika przed i po. Rysunek pochodzi ze strony http://www.prontosystems.org/

Dzisiaj pdf przesłany do drukarni - jest święty. Nic (oprócz zmiany geometrii - impozycja) się z nim nie robi. Jak kolory są w nim zdefiniowane - tak zostaną naświetlone i wydrukowane. Nowe działa inaczej - jeżeli jakąś barwę można zastąpić lepszą (cokolwiek to znaczy) kombinacją cmyk, to dlaczego by nie? W nowym przekształcenie (konwersja) dostarczonego do drukarni pdfa do innego pdfa, to norma.

W drukarniach wielkoformatowych oznacza to oszczędność atramentu rzędu 20%. List farby UV to 100 zł.

Jeżeli w drukarni zmieni się papier - to nowy profil maszyny nie wymaga już drukowania nowego testu. Trzeba tylko uaktualnić jego kolor w profilu maszyny. 3 minuty.

Właściciele drukarń wreszcie śpią spokojnie.

A grafik? Grafik wie, że drukuje się farbami cmyk. Dlatego powinien mieć włączoną jakąś symulację (np. ISO Coated, a jeszcze lepiej wspomniany profil maszyny). Ale w pdfie wynikowym może (i powinno) być wszystko, co użył: i rgb (jakikolwiek), i cmyk (jakikolwiek) i lab, i grayscale. Żadne pdf/x. Żadnej konwersji po jego stronie. Po co się ograniczać i konwertować szeroki RGB do wąskiego CMYK z ISO Coated? Wspomniany profil maszyny może z reguły zdecydowanie więcej. Oczywiście proof w takim wypadku jest obligatoryjny.

To tak pokrótce, to temat rzeka.

Artur Miernik

Ciekawy tekst, @Tegrafie.
Ogólnie podoba mi się to nowe. Bardzo uprości sprawę, większość drobnicy i masówek powinna przez to przechodzić. Ale widzę też zagrożenia, głównie w wydawnictwach lepszych, jak albumy. Dotąd w sprawach ekskluzywnych można było się dogadać z drukarzem, radzić nad sztuczkami czasem pod konkretna maszynę, wprowadzić te sztuczki już w projekt i wysłać. A teraz wszystko ma lecieć z jakiegoś automatu?

tegraf

Z automatu. Drukarz przestaje być artystą. Drukarz to operator. Ale dogadać się możesz, ale nie z nim, tylko z "detepowcem". To on staję się artystą. Jego pędzel - to własnie to nowe oprogramowanie. Analizując proofa możesz np. ograniczyć zachowywanie koloru czarnego tylko do tekstów <12 pkt. Albo całą magentę ponieść o 3% - dla całości. Alba zamienić Panton na konkretny kolor. Albo - to już kosmos - zamienić pdfa cmykowego na pdfa cmykowego + zielony + pomarańczowy.

Artur Miernik

Ech. A do kogo należy patent? W znaczeniu, kto jest producentem tego rozwiązania i komu wszyscy płacą?
I kto tego uczy?

Pytam, bo chciałbym to zobaczyć.

tegraf

Producentów oprogramowania jest wielu. Chyba najbardziej znaczącym i zaawansowanym jest ColorLogic http://colorlogic.de

Polskiego dystrybutora proponuję znaleźć samodzielnie. Nie podam wprost, bo to jakaś kryptoreklama by była.

Z tego co wiem, to istnieją wersje 30 dniowe, także polskojęzyczne. Uprzedzam jednak, że to dość skomplikowane zagadnienia i trudno jest się poruszać bez uprzedniego przygotowania. Szkolenie operatorów jest w cenie pakietu. Nie jest tanio, chociaż w ciągu roku ceny spadły o 50% - to i tak wydatek rzędu kilku tysięcy euro. Ale są spore oszczędności - tak zwana "makulatura na rozjazd", czyli ilość arkuszy potrzebnych do zadrukowania do momentu uzyskania prawidłowego nafarbienia spada o 75%. W niektórych przypadkach z 400 arkuszy do 100. Arkusz dobrego papieru B1 to 2 zł. W przypadku drukarń wielkoformatowych i oszczędnościach na atramentach już pisałem.

Ale najważniejszy zysk jest gdzie indziej - jakość usług niebotycznie wzrasta. Powtarzalność i stabilność także.

Znany mi sprzedawca ma zadziwiająco wysoką skuteczność sprzedaży. Zaprasza drukarnie do testów. Proponuje, aby drukarnia wydrukowała testowy pdf samodzielnie go montując (kilka zdjęć, apli, gradientów) najlepiej jak potrafi - dostarcza też proof. Czyli - normalnie, jak wymagający klient. Następnie na tych samych ustawieniach drukarnia wykonuje wydruk arkusza pomiarowego. Arkusz pomiarowy wysyła do niego pocztą. On wykonuje wspomniany profil maszyny i dokonuje konwersji pdfa testowego do pdfa z profilem maszyny. Taki pdf ląduje ponownie w drukarni z prośbą o ponowny druk zgodny z proofem.

Z reguły drukarnia po takim eksperymencie prosi o wersję 30 dniową.